De beginfase van de therapie heeft als belangrijkste doel het opbouwen van een vertrouwensband. Het is zowel voor het kind als voor de therapeut een verkennende fase, waarin het kind de hulpvraag vaak al duidelijk maakt op aanscherpt. Afhankelijk van het kind is de rol van de therapeut in deze fase bewust observerend. De therapeut wil namelijk kijken waar het kind zelf mee komt. Door te observeren en te luisteren kan het kind laten zien wat het nodig heeft. Ook kijkt de therapeut in deze fase naar de mogelijke hulpbronnen en vaardigheden van het kind.

De middenfase staat in het teken van verdieping en verwerking van de problematiek. Doordat de therapeutische relatie duidelijk is geworden voor het kind, biedt dit veiligheid om moeilijke of pijnlijke thema’s (verder) uit te spelen. De intensiteit van het spel neem toe. Een kind kan in spel langdurig stilstaan bij onverwerkte belevingen. Hetzelfde thema kan herhaaldelijk terugkeren in verschillende uitingsvormen. Dit kan gepaard gaan met regressie; kinderen komen vaak toe aan behoeftes uit vorige ontwikkelingsfases die eerder geblokkeerd waren en deze in hun spel inhalen.

Daarnaast gaan kinderen in deze fase experimenteren met nieuw gedrag. Wat eerder vertoond negatief gedrag kan tijdelijk heviger worden. De rol van de therapeut verandert in deze fase. ZIj pleegt meer interventies, speelt mee, biedt tegenspel, ondersteunt en bekrachtigt het kind in zijn oplossingen. Hierbij sluit de therapeut ook in deze fase aan bij de behoeftes van het kind. Soms kan dat structuur zijn, soms juist extra ruimte.

De eindfase breekt aan wanneer de intensiteit van het spel afneemt. Een kind heeft meer vertrouwen in de eigen gevoelens en mogelijkheden gekregen. In de beginfase van de therapie overheersten de problemen, in de eindfase geeft het kind aan ‘het gewone leven’ belangrijker te vinden. Als een kind voldoende veranderd en gesterkt is om zonder hulp verder te gaan of wanneer het doel is behaald, dan bouwen we de therapie af. Ter afsluiting volgt nog een laatste oudergesprek.